Odmiany depresji oraz sposoby leczenia

Depresja jest chorobą złożoną która charakteryzuje się wieloma objawami. Dlatego też możemy wyróżnić następujące rodzaje tego schorzenia:
1.Depresja epizodyczna - trwa krócej niż dwa lata i charakteryzuje się wyraźnym początkiem
2.Zaburzenia depresyjne nawracające - powtarzające się epizody depresji bez objawów wzmożonego nastroju i zwiększonej energii w przeszłości;
3.Depresja endogenna (choroba afektywna jednobiegunowa, depresja właściwa, depresja kliniczna, depresja ciężka) –nie ma przyczyny zewnętrznej i jest uwarunkowana biologicznie ma ostrzejszy przebieg od egzogennej. Depresja endogenna wywoływana jest przez bliżej niesprecyzowane zaburzenia funkcjonowania mózgu, szczególnie systemu hormonalnego lub nerwowego, wskazuje się tu m.in. niedobór amin biogenicznych, spadek poziomu noradrenaliny oraz serotoniny. Powoduje ona głębokie zakłócenia funkcji psychicznych i fizycznych. Człowiek ma ciągłe poczucie winy, nie ma siły ani chęci do podejmowania prostych codziennych czynności, nie jest w stanie skoncentrować się na prostych zadaniach, nie potrafi samodzielnie podjąć decyzji. U chorego występują myśli samobójcze często ze skłonnością do realizacji. Zatem w tym wypadku choroby należy mieć taką osobę pod obserwacją tak aby nie zrealizowała swoich myśli samobójczych.Depresja endogenna wymaga bezwzględnego leczenia psychiatrycznego, w najcięższych przypadkach konieczna jest hospitalizacja i ciągła obserwacja.
4.Depresja egzogenna (depresja reaktywna) – jest ona poprzedzona jakimś konkretnym traumatycznym przeżyciem, np. śmierć bliskiej osoby, zerwanie związku, nieszczęśliwy wypadek itp. Jest ona bardzo prosta w diagnozie gdyż objawy występują bezpośrednio po tragicznym przeżyciu. Objawy są typowe dla epizodu depresji, ale pozbawione niektórych składowych depresji endogennej - poczucia winy, urojeń. Nietypowa, przedłużona reakcja żałoby trwa na ogół do kilku miesięcy, po czym stan emocjonalny powoli wraca do normy. Choć depresja reaktywna nie wymaga leczenia, jej bardzo dotkliwe o bolesne objawy można łagodzić psychoterapią, a nawet typowymi lekami przeciwdepresyjnymi.
5.Depresja przewlekła - trwa co najmniej dwa lata, a remisja nie trwa dłużej niż dwa miesiące. Wśród tego typu depresji wyróżniamy dystymię czyli depresję nerwicową. Dystymia jest przewlekłym obniżeniem nastroju, które trwa przynajmniej kilka lat i ma dość łagodny przebieg. Zachorowania następują najczęściej pomiędzy 20 a 30 rokiem życia. Sytuacja osób z dystymią jest zwykle bardzo ciężka - mają one prawie stale obniżony nastrój, są smutne, często mają poczucie beznadziejności. Ich energia życiowa jest niezwykle niska, tracą zainteresowania, charakterystyczny jest brak koncentracji, niemożność skupienia myśli. Przyczyną dystymii jest nieprzystosowanie społeczne, będące być może następstwem głębokich urazów z przeszłości: braku poczucia bezpieczeństwa w dzieciństwie, traumatycznych wydarzeń, które doprowadziły do utraty celów, nieumiejętności zaspokajania i wyrażania swoich potrzeb. Drugim typem uwarunkowań są czynniki biologiczne oraz genetyczne podobne lub te same co w depresji endogennej. W dystymii zaleca się łączenie leczenia psychiatrycznego z farmakologicznym
6.Depresja sezonowa - przybiera postać epizodów depresyjnych cyklicznie nawracających w określonych, stałych porach roku. Główną cechą depresji sezonowej jest pojawianie się jej, zwykle cyklicznie, jesienią lub zimą i ustępowanie wiosną lub latem. Oczywiście, do ustalenia typu depresji niezbędne jest badanie lekarskie. Niepokojące objawy choroby afektywnej zimowej pojawiają się regularnie późną jesienią lub zimą. Są to: wyraźny brak energii, smutek, poczucie beznadziejności, duża senność, apetyt na słodycze i związany z nim wzrost wagi, drażliwość, kłopoty z koncentracją, brak motywacji do działania, u kobiet także nasilenia objawów zespołu napięcia przedmiesiączkowego. Przypuszcza się, że w wyzwalaniu zimowych zaburzeń afektywnych ważną rolę odgrywa niedostatek światła słonecznego.
7.Depresja dwubiegunowa (choroba afektywna dwubiegunowa)- charakteryzuje się naprzemiennymi stanami manii, depresji i zdrowia. Jest to najcięższy z opisywanych tutaj przypadków. Pierwszy atak choroby występuje najczęściej pomiędzy 20. a 30. rokiem życia. Diagnoza jest szybka i nie budzi wątpliwości, gdyż zwykle pierwszy epizod ma charakter manii, która rozwija się w ciągu kilku godzin lub dni.
Przyczyna tej choroby nie jest znana, najpopularniejsze tezy utrzymują, że:
-ma ona podłoże genetyczne (według niektórych ocen jest to tylko czynnik zwiększający ryzyko zachorowania)
-jest efektem złej pracy neuroprzekaźników
-jest efektem urazów i mikrourazów mózgu
- wady rozwoju płodu
Epizod manii charakteryzuje się porywającym nastrojem, wzrastającą samooceną, natłokiem myśli, chory czuje, że może przenosić góry. Pojedynczy epizod manii trwa zwykle od kilku dni do kilku miesięcy. Depresja dwubiegunowa jest niezwykle wyniszczająca, często uniemożliwia kontynuację pracy, nietypowe stany chorego na ogół doprowadzają do zepsucia wszystkich kontaktów towarzyskich. Chorobie afektywnej dwubiegunowej często towarzyszy alkoholizm. Współczynnik samobójstw i prób samobójczych jest bardzo wysoki, jedna piąta chorych odbiera sobie życie. Do czynników mogących być bodźcem rozwoju choroby zalicza się także tzw. trudne dzieciństwo, neurotyczne przeżycia (zwłaszcza w okresie dojrzewania), wysoka podatność na stres, nieumiejętność wyrażania uczuć, zwłaszcza "duszenie w sobie" negatywnych emocji.W leczenie depresji dwubiegunowej stosuje się leki przeciwdepresyjne, neuroleptyki oraz leki stabilizujące, takie jak sole litu.
8. Cyklotymia - przewlekłe zaburzenie nastroju polegające na występowaniu na przemian stanu przygnębienia, smutku, złego samopoczucia oraz stanu nadmiernej wesołości, wzmożonej energii i aktywności, a pomiędzy tymi stanami - okresów pełnego zrównoważenia. Cyklotymia może być zaburzeniem psychicznym podobnym do psychozy maniakalno-depresyjnej, zazwyczaj jednak jest cechą osobowości ludzi zdrowych (tzw. osobowość o charakterze cyklotymicznym).
9.Depresja o podłożu farmakologicznym – wpływ niektórych leków takich jak np. leki nasercowe, obniżające ciśnienie, niektóre antybiotyki, leki przeciwgrzybiczne, a także steroidy.

Zobacz więcej >>